Het is voorbij, je zit niet meer in mijn buik en dat doet pijn. Maar het is ook een beetje een opluchting. Klinkt raar hè, maar toch is het zo. Je hebt ons leven in een korte tijd overhoop gehaald. Acht weekjes was je en dan dat al kunnen. De komende dagen en misschien wel weken, zal ik weten dat jij er was. Mijn zwangere buik blijft waarschijnlijk nog wel even zichtbaar en ook de hormonen zullen nog wel even door mijn lijf gieren. En de craving crackers met brie blijft vast ook nog wel even hangen!
Dag klein minimensje!
Lieve Marieke. Ik wist dit niet dat je toen zwanger was en het verloor ik lees het nu voor het eerst. Ik weet als geen ander hoe dit voelt. Ik ben na 5 jaar ziekenhuizen en vele miskramen helaas nooit moeder geworden. Er blijven bepaalde dagen dat je er altijd aan denkt maar gelukkig slijt het ergste verdriet. Even goed een dikke knuffel.
Dat is ook zo, heb het ook een plekje kunnen geven.
Ook een dikke knuffel voor jou! X
Moeilijk lijkt me dat. Vind het ook moeilijk om er troostende woorden voor te vinden. Die zijn er namelijk niet. Sterkte.
Ja was heel moeilijk! Maar het heeft een plekje.
Oh jeetje, wat heftig!
Ja dat was het! En soms nog steeds weleens.
Jeetje. Dit wist ik niet joh! Toen kende ik je nog niet. Alsnog veel sterkte… X
Dank je wel! Lief van je! Heb het eindelijk een beetje een plekje kunnen geven.
Veel sterkte!
Dank je wel Ramona
Gosss…. Sterkte!
Dank je wel
Jemig. En ik denk en hoop dat ik je begrijp; zo zitten wij zelf al tijden in dubio … ergens het heel graag willen maar aan de andere kant weten dat je leven weer zo ontzettend anders zal worden en daar dan weer tegenop zien. Wat doet het met mijn lijf, m’n fibromyalgie. Het leven gaat best goed momenteel. Ik kan me voorstellen dat je er ook verdriet van hebt, een nieuw leven dat in je groeide … ((( hug )))
Dank je wel Mariel! Uitgebreide reactie op fb 😉 x