Week van Marieke 03-2023 – zorgambulance, hospice en afscheid

Eigenlijk heb ik niet veel woorden om te tikken, ondanks dat er zo ontzettend veel gebeurd is afgelopen week. De kinderen mochten mee met de zorgambulance, de man werd naar het hospice overgebracht en ik was jarig. Maar het heftigste vond ik toch echt wel het afscheid nemen. Je leest het allemaal weer in een nieuwe week van Marieke.

Maandag

Aangezien de man morgen naar het hospice gaat hebben we besloten dat de kinderen vandaag wel gewoon naar school gaan. Zo blijven ze een beetje in het ritme en missen ze niet teveel.

’s Middags gaan ze de herinneringenbox, die ze hebben gekregen van Stichting Tutu, verven en versieren.

Met de man gaan ze nog cadeautjes uitzoeken, dit willen ze graag vandaag doen, omdat hij alleen vanavond nog thuis is en ik donderdag jarig ben.

Als de kinderen op bed liggen, kruip ik zelf ook nog even naast de man. Ik moet voor mijn eigen gemoedsrust weten of hij het me kwalijk neemt dat ik, omwille van de kinderen, de beslissing heb genomen om hem naar een hospice te sturen. Hij drukt me op het hart dat dat zeker niet het geval is en dat ik me absoluut niet schuldig hoef te voelen. Daarmee valt er wel echt een behoorlijke last van mijn schouders af, hoewel het de beslissing nog steeds niet makkelijk maakt.

Dinsdag

Het is zover, de man gaat vandaag naar het hospice toe. De kinderen zijn thuis, omdat we ze bij het hele proces willen betrekken. Ze nemen beide nog op hun manier afscheid van papa.

Waar mijn tuttebel helpt met het aantrekken van de schoenen van de man, mag mijn bink de ambulancemedewerker helpen met de brancard. Daarna begeleiden ze met zijn tweeën de man naar de zorgambulance toe.

Aangezien mijn bink alles wat met hulpdiensten te maken heeft echt ontzettend interessant vindt, kan de vraag of hij mee mag rijden met papa niet uitblijven. Er is één extra plekje achterin, maar mijn tuttebel wil natuurlijk ook mee. Mijn bink kiest ervoor om voorin bij de chauffeur te gaan zitten.

Mijn tuttebel gaat achterin zitten en blijft op die manier bij haar vader.

Hoewel ik zelf even moet slikken dat ik nu echt alleen met de auto moet, is dat al snel voorbij. Eenmaal in de auto bel ik mijn moeder en vertel dat de ambulancemedewerkers van deze waardeloze ervaring zo’n waardevolle herinnering hebben gemaakt door mijn olijke duo mee te nemen. Iets wat ze niet snel zullen vergeten.

Als ik bij het hospice kom heeft de man al een mooie kamer gekregen en hebben we aansluitend een intakegesprek. Om het wat gezelliger te maken voor hem heb ik foto’s en tekeningen van de kinderen meegenomen, die ik ophang op het prikbord. Hij kan ze zien zodra hij zijn ogen opendoet. Zo zijn we toch nog een beetje bij hem en is hij niet zo alleen.

Van Bodycasting Nederland komen ze langs om een mooi handbeeld te maken van onze handen. Zodat we altijd nog een mooi aandenken hebben aan de man. De kinderen mogen meehelpen met de voorbereidingen en dat willen ze natuurlijk wel.

De man kiest de vorm uit, want het is niet alleen een handbeeld. Dit handbeeld wordt ook de urn, dus dat maakt het dan nog net even specialer.

Tussendoor laten we de man rusten en gaan we zelf even wat boodschappen doen. We eten wat in het winkelcentrum en aangezien de man uiteindelijk de cadeautjes heeft uitgekozen voor mijn verjaardag, gaan ze allebei ook nog wat kleinigheidjes voor me kopen.

Waar het normaal niet gebruikelijk is dat wij als familie mee mogen eten, wordt er nu eten voor ons geregeld. Ik krijg het eten van de man, goulash met gekookte aardappels en rode kool en de kinderen krijgen friet met een frikandel. Zeg daar dan maar eens nee tegen.

Nadat we uitgebreid afscheid hebben genomen van de man (lees hij heeft ons meerdere keren geknuffeld, mij gekust en hou van jou tegen ons gezegd) gaan we naar huis toe. Ik enigszins met een wat raar onderbuikgevoel. Thuis steken we alle drie speciaal voor de man een kaarsje aan.

Woensdag

Waar ik gisteravond bij het naar bed gaan dacht ik laat de kinderen wel in ons bed liggen voor het geval dat, ben ik blij dat ik dat inderdaad heb gedaan. Om 04.01 word ik gebeld door het hospice. De ademhaling van de man verslechterd en ze vinden het verstandig als we die kant opkomen. Waar ik de avond er voor nog vluchttasjes maakte voor de kinderen en mij, blijken die vooral heel handig te zijn voor het aankleden nu. Om 04.35 zijn we in het hospice in Dordrecht. Waar de man helaas echt al verder weg is gezakt en ik niet eens meer contact meer met hem kan maken. De kinderen geven hem allebei nog een kroel. Zowel mijn ouders als schoonfamilie zijn onderweg, maar tot die tijd blijf ik in stilte bij de man zitten en hopen dat hij toch nog wakker wordt. Dat sprankje hoop voor nog een lief woord, knuffel en kus blijft. Maar ook de onzekerheid, want wat als hij dit heel lang volhoudt en toch morgen op mijn verjaardag gaat.

Mijn tuttebel is er na enige tijd wel klaar mee en wil het liefste naar haar oom en tante toe, waar mijn vader haar heen brengt. Mijn bink wil in de buurt blijven, maar besluit uiteindelijk rond een uur of negen om dan toch ook maar naar zijn oom en tante te gaan. Mijn ouders brengen hem weg en gaan meteen nog even de spijkerbroek ophalen van de man bij ons thuis.

Rond kwart voor elf worden we door de verpleging, die bezig is met hem wassen en aankleden geroepen. Samen met mijn zusje, schoonzus en zwager, zien we de man nog vier keer ademhalen en dan is het voorbij. De liefde van mijn leven en de papa van mijn olijke duo is er nu echt niet meer en dat doet echt enorm veel pijn. Ook het vertellen aan de kinderen doet zeer. Ze gaan er zo goed mee om. Spieken voorzichtig om een hoekje om papa te kunnen zien. Daarna gaat mijn tuttebel nog twee keer naar binnen om haar vader een knuffel te geven. Iets wat ik echt ontzettend dapper vind. Ze huilen met me mee, maar op de één of andere manier valt er een rust over ze heen nu ze dit weten. Ze willen niet langer meer blijven en gaan weer met mijn broertje en schoonzusje mee naar huis.

Voor mij begint de hele rollercoaster nu pas. Gelukkig heb ik veel steun aan mijn familie, vrienden en ook aan de kinderen. De verpleging in het hospice is absoluut top, proberen zoveel mogelijk mee te denken. De rest van de dag gaat eigenlijk als een roes aan me voorbij. ’s Avonds komt de uitvaartverzorgster nog langs, maar ook dit gaat deels langs me heen. Gelukkig heeft ze dit vaker gedaan, dus weet ze hoe ik me voel en wat ik nu doormaak.

Donderdag

Het is mijn verjaardag vandaag, maar er valt weinig te vieren. De kinderen willen wel graag hun zelfingepakte cadeautjes aan me geven en dat mag natuurlijk altijd. Ik word enorm verwend door ze, maar ook nog door de man.

Samen met de kinderen en de juffen hebben we besloten om ze vandaag wel gewoon naar school te doen. Even een andere omgeving is misschien wel heel erg fijn. Ik breng ze naar school toe. Waar ze te horen krijgen dat ze niks hoeven te doen waar ze geen zin in hebben. Al gauw krijg ik een foto van de juf dat mijn tuttebel gewoon aan het rekenen is.

Er is een hoekje in de klas ingericht speciaal voor de man, zodat ze naar hem kan kijken als ze daar behoefte aan heeft. En ze hebben er uitgebreid over gesproken. Ze heeft zelfs uitgelegd wat overleden betekent.

Jarig dus, voor de vorm maak ik een foto zodat ik die op mijn socials kan plakken, maar aan alles kun je zien dat ik emotioneel ben.

Mijn vriendin heeft me uitgenodigd om een taartje te gaan eten bij het tuincentrum. Goede kans voor mij om daarna meteen nog even naar een nieuwe plant te kijken. Die ik overigens niet kan vinden.

Ondertussen krijg ik ook een foto van mijn bink die gewoon meedraait met zijn klas. Hij heeft dat uiteindelijk ook zelf tegen de juf gezegd, dat hij mee wil doen met de rest. Zo knap van hem dat hij dat gewoon heeft aangegeven. Ik ben echt enorm trots op hem en op haar ook trouwens.

Bij het tuincentrum zoek ik meteen een mooie vaas en flinke bos bloemen uit voor naast de kist van de man. Ik zoek er ook nog een mooi kaartje bij uit, zodat ik niet nog een keer terug hoef. De bloemen worden gelukkig bezorgd op de dag van de uitvaart, scheelt mij een hoop gedoe.

De kinderen zouden vanmiddag op school blijven, maar ik merk dat ik ze toch liever bij me heb, dus zodra ik van de tandarts terugkom ga ik ze meteen ophalen. Na een poosje op de bank te hebben gezeten, moet ik moed verzamelen om te gaan koken. Daar heb ik echt zo geen zin in, maar ja vers eten weggooien vind ik ook zonde.

Ik maak uiteindelijk een heerlijke shakshuka, waar we met zijn drietjes lekker van eten.

Vrijdag

Het heeft vannacht wat gesneeuwd. Een hele goede reden voor mijn olijke duo om heel snel uit bed te komen en aan te kleden. Samen bouwen ze een klein sneeuwpopje, die mij een beetje aan Olaf doet denken.

Op school mogen de kinderen een fotolijstje versieren, speciaal voor de foto’s die ze hebben staan van papa.

Er komt nog een mooi boek binnen van de man. Iets wat ik niet meer had verwacht, maar wel heel erg fijn is.

Blijkbaar pasten de rouwkaarten niet meer door de brievenbus doordat deze overvol zat met condoleancekaartjes, wat echt overweldigend is. Maar ik heb de rouwkaarten vandaag nodig om ze op de bus te doen, zodat mensen ze nog op tijd hebben. Helaas voor mij liggen ze niet bij het pick up point als ik daar aan kom en ik baal echt enorm. Als ik om 16.01 zie dat ze toch afgeleverd zijn, bel ik de winkel en vraag of ik ze daar ook nog op de bus kan doen. Helaas voor mij is dat niet het geval, maar bij een ander pick up point wel. Ik ga ze snel halen, maak alles in orde in de auto en gelukkig haal ik dan toch nog precies op tijd de brievenbus.

Eén van mijn vriendinnen heeft voor ons gekookt en het is echt heerlijk. Waar ik couscous normaal echt niet lekker vind, heeft zij er iets mee gedaan waardoor ik het echt superlekker vind. Ook de köfte is heerlijk.

’s Avonds hebben de kinderen een discofeest bij de voetbalvereniging, waar ze allebei verkleed heen mogen, want het thema is carnaval. Echt superleuk en voor mij wel meteen een beetje een vuurdoop, want ik ga me voor het eerst mengen onder andere mensen, die uiteraard willen weten hoe het met me gaat.

Zaterdag

Vandaag heb ik echt een off day, ik zou het liefste de hele dag in bed willen blijven liggen, maar door of eigenlijk dankzij de kinderen kan dat niet. We doen wel lekker rustig aan, al zorg ik wel dat de beneden verdieping helemaal is opgeruimd en schoongemaakt.

Een vriendin komt langs om eten te brengen en blijft een poosje bij me zitten om te kletsen. Als ze weggaat neemt ze mijn bink mee en gaan ze naar het tuincentrum toe om plantjes en zo te kopen. Echt iets voor mijn bink.

Aangezien ik voorgaande jaren tijdens Wie is de Mol altijd mijn verjaardag vierde, wil ik dat nu ook weer doen. Al is het maar, omdat ik enorm op zie tegen een hele zaterdagavond alleen. Het is wel gezellig en er kan ook gelachen worden, dat vind ik dan wel weer heel erg fijn.

Zondag

De kinderen en ik starten met zijn drietjes op. We kijken samen Wie is de Mol.

De tulpjes van Lego die ik voor mijn verjaardag heb gekregen ga ik maar eens in elkaar zetten.

Eigenlijk is dit uitstelgedrag, want ik moet iets gaan doen, waar ik helemaal geen zin in heb. Mijn tekst voor de uitvaart overschrijven van mijn telefoon op papier, om het vervolgens in een word bestand te zetten zodat ik het kan uitprinten. Daarnaast heb ik te weinig foto’s van de man aangeleverd, dus kan ik ook nog eens tussen 6000 foto’s van afgelopen jaar gaan zoeken. Gelukkig vind ik er uiteindelijk een stuk of 40, wat ruim voldoende zou moeten zijn.

Wederom is er door een vriendin voor eten gezorgd vanavond. Dit is wel echt heel erg fijn, als je daarover niet na hoeft te denken en even niet hoef te zorgen voor wat er op tafel komt te staan.

Eén van mijn vriendinnen staat onverwachts op de stoep met een schaal met eten voor morgen. Wat echt superlief is en een andere vriendin komt ook nog gezellig langs. Het is fijn dat ze me op deze manier door de (nu al of nog) eenzame avonden heen willen helpen.

Hoe was jullie week? Ik lees het graag in de reacties.

Volg me ook op Facebook, Instagram en Pinterest