Een bezoekje aan de Efteling zorgde ervoor dat ik my worst nightmare echt beleefde. Wil je weten waarom? Je leest het hieronder.
Dagje Efteling
We waren een dagje naar de Efteling met zijn vieren, uitgebreid verslag hierover in het weekendoverzicht uiteraard. Aan het einde van de dag mochten de kinderen nog lekker even in de speeltuin hun gang gaan. Aan allebei laten zien waar we zaten, zodat ze ons makkelijk terug konden vinden. Mijn bink moest naar de wc en Erik ging mee, terwijl ik mijn tuttebel in de gaten hield. Ze was lekker aan het spelen bij de glijbanen en vermaakte zich prima. Toen mijn bink terug kwam, had ik heel even aandacht voor hem. En toen gebeurde het.
Waar is mijn tuttebel?
Ik zocht mijn tuttebel, kon haar niet vinden en dacht dat ze ergens verstopt zat. Dus liep ik een rondje door de speeltuin, maar niks. Ik riep Erik en ook hij liep een rondje in de speeltuin. Maar ook hij zag haar niet. Ik geloof dat we samen wel tien keer de speeltuin hebben doorzocht. Zelfs het restaurant bij de speeltuin ingelopen, maar ook daar geen tuttebel. Hoe langer het duurde, hoe banger ik werd.
Water
Ik liep het terrein af bij de speeltuin en het eerste wat ik zag was water. Ik schrok en keek meteen in het water. Gelukkig zag ik niks. Erik was de ene kant opgelopen en ik de andere kant. Omdat ik haar echt niet zag ben ik andere parkgasten gaan vragen of ze haar hadden gezien, maar helaas zonder resultaat. En ook Erik zag haar nog steeds nergens. Inmiddels rolden van paniek de tranen over mijn wangen. Gelukkig was daar een parkmedewerker, ik vroeg aan hem of hij een klein meisje had gezien. Hij had haar niet gezien, maar vertelde dat we even het restaurant in moesten lopen, dan zouden ze naar de EHBO bellen, om te vragen of ze daar was. Nog voordat we wat konden doen, kwam er een andere parkmedewerker aan fietsen en hij had een portofoon bij zich.
Reddende engel
Hij beschreef mijn tuttebel en toen de vrouw aan de andere kant van de portofoon vroeg of ze een blauw jurkje met sterren aan had, was ik zo ontzettend opgelucht. Snel liepen we met die meneer naar de EHBO toe, maar een medewerker kwam ons al tegemoet lopen en mijn tuttebel herkende ons meteen en zei ook meteen tegen die man mama, toen ze ons zag en wees. Tien jaar ouder inmiddels, maar wat was ik blij om haar weer te zien zeg. En al huilend sloot ik haar in mijn armen. Waarna ze heerlijk in de Tula op mijn buik wilde plakken, want ze was net zo geschrokken en wilde kroelen. Eind goed, al goed gelukkig.
Wat is jullie worst nightmare?
Volg me ook op Facebook, Instagram en Pinterest
Oh dat hebben wij ook gehad met ons zoontje… akelig hè!
Ja heel naar vond ik het.
Verschrikkelijk! Mijn oudste haalde een keer zo’n grapje met me uit, ze verstopte zich. Je snapt waarschijnlijk wel dat de tranen me echter nader stonden dan het lachen
Ja dat begrijp ik maar al te goed!! Vreselijk!
Wat een paniek hé? Echt iedere ouder heeft weleens zoiets…
Nou echt en je wilt rustig blijven, maar hoe langer het duurde hoe erger het werd.
Ohhh dit heb ik dus ook eens gehad en je wordt echt in 10 seconde 10 jaar ouder!
Ja en iedere seconden lijkt een uur te duren. Ik vond het verschrikkelijk en hoop het ook nooit meer mee te maken.
Poeh, lijkt me echt verschrikkelijk! Gelukkig is het goed afgelopen!
Ja dat was het ook! Dacht echt dat ik in een hele slechte film zat. En ja gelukkig wel!
Jeetje, wat verschrikkelijk is dat. Gelukkig was ze snel terecht. Ik heb iets soortgelijks meegemaakt bij het Draagevenement. 🙁
Wel snel weer terug gevonden ook?
Ja gelukkig wel. Er werd vrij snel omgeroepen of haar ouders zich wilden melden. Ik was niet alleen blij dat ze weer terecht was, maar ook gegeneerd.
Gelukkig maar! Oh ja ik weet sinds gisteren hoe je je ongeveer gevoeld moet hebben toen!
Ooh meid, wat verschrikkelijk! Echt een worst nightmare inderdaad! Gelukkig is het allemaal goedgekomen – wat zullen jullie ongerust zijn geweest 🙁
Ja vreselijk ongerust. Schoot van alles door mijn hoofd. Slechte film was het Mirjam!