Persoonlijk – Een jaar zonder Erik

Eén jaar, 12 maanden, 52 weken, 365 dagen zonder jou! Het gemis is groter geworden, de rouw veel intenser en verdrietiger. Niet mijn laatste brief die ik aan Erik zal schrijven, maar wel de laatste in deze reeks van een jaar aan brieven.

Onwerkelijk

Een jaar zonder jou, wat voelt als de dag van gisteren. Het is zo bizar en onwerkelijk dat het al een jaar geleden is dat wij midden in de nacht het telefoontje uit het hospice kregen, dat je al was weggezakt en dat we wel echt snel die kant op moesten komen. Iets waar we wel rekening mee hadden gehouden. De kinderen sliepen niet voor niks bij ons in bed, maar ja dat was uit voorzorg en niet omdat ik het ook verwachtte dat het nodig zou zijn. Je was tenslotte nog niet eens een dag in het hospice. Ik weet niet meer hoe we het hebben gedaan, maar we waren binnen een halfuur bij jou. Daar waar ik hoopte dat je nog even wakker zou worden om ons gedag te zeggen, bleek je echt al heel ver weg te zijn. Wat de laatste momenten van de avond daarvoor ineens nog intenser maakten. Het afscheid dat we toen namen bleek uiteindelijk een definitief afscheid. Hoewel de dames in het hospice vertelden dat het snel zou gaan, hield je het nog ruim zeven uur vol voor je ons echt losliet en wij je moesten laten gaan.

Eén jaar zonder jou

Na jouw overlijden leek het alsof er iemand keihard op de noodrem van de rollercoaster, die twee weken daarvoor nog op hol was geslagen, had gedrukt, zo abrupt kwam die tot stilstand. Tot aan de dag van de uitvaart werden we geleefd en waren er veel mensen om ons heen die er voor zorgden dat we niks te kort kwamen aan eten en gezelschap. Mijn eerste verjaardag zonder jou zal ik nooit meer vergeten, het was verschrikkelijk, ondanks dat ik overdag fijn gezelschap had, maar die avond was ik helemaal alleen en dat was voor het eerst dat ik me echt eenzaam voelde. De uitvaart was onwijs bijzonder en mooi. Op je werk hadden ze het hele kantoor gesloten, familie en vrienden die er waren, maar ook mijn collega’s en zelfs onze lieve bekenden uit Limburg die aanwezig waren. Het was helemaal zoals jij het wilde. De maanden daarna kwamen we er, pijnlijk, achter dat het leven ook zonder jou doordraaide. Het was pittig, want ik had last van herbelevingen en voelde me een zombie doordat ik extreem slecht sliep. Gelukkig wist ik dat ik het niet zonder hulp kon doen en maanden van heftige therapie volgden, maar met resultaat. Toen ik er weer zo goed als bovenop was, was het tijd voor de kinderen, ook zij gingen in therapie en zijn inmiddels bijna klaar. We zijn heel veel dingen aangegaan, zo gingen we met zijn drieën op vakantie met de caravan, wonnen we bij 538 een weekend weg naar Londen en besloten we om op wintersport te gaan.

In memoriam

Het zal een beladen dag worden vandaag. Waar de kinderen gewoon naar school gaan, omdat ze dat toch het fijnste vinden, ga ik een in memoriam tattoo laten zetten, zodat je nog een beetje dichterbij me zult zijn. Vanavond gaan we met zijn drieën uiteten, want de kinderen willen graag iets doen wat we altijd met jou samen deden. We gaan mooie herinneringen ophalen, proosten op jou en het leven vieren.

Na een jaar lang iedere maand updates te hebben geschreven is dit de laatste in rij van maandelijkse updates. Het was een heftig, intens en ontzettend verdrietig jaar. Het maandelijks van me afschrijven hielp me bij de rouwverwerking. Dat ik niet meer maandelijks ga beschrijven hoe het met mij en de kinderen gaat, wil niet zeggen dat ons rouwproces voorbij is. Sterker nog hij is intenser geworden en het gemis groter. Ik wil nu van me af kunnen schrijven als ik daar behoefte aan heb en zal dat ook zeker blijven doen.

Langer dan voor altijd hebben we je lief. We houden van je until we meet again!

Volg me ook op Facebook, Instagram en Pinterest