Persoonlijk – 2 maanden zonder Erik

Voor de meeste mensen is het pas 2 maanden, maar voor ons is het al 2 maanden. Al 2 maanden leven zonder Erik. Soms weet ik even niet meer hoe, maar door en voor de kinderen blijf ik doorgaan, moet ik doorgaan. Een nieuw leven gaan leven met maar drie in plaats van vier personen, want mijn, eigenlijk ons, oude leven is er niet meer. In dat oude leven hoorde Erik thuis. En ook al hebben we zijn as nu in huis en is hij weer bij ons, het zal nooit meer zijn zoals het was.

Vanzelfsprekend

Merel van de Mamagids zei het van de week nog, het voelt vast als gisteren dat Erik is overleden. En ja zo voelt het ook echt. Alles is nog zo vers en door alle eerste keren besef je soms hoe vanzelfsprekend het was om iemand 24/7 naast je of achter je te hebben staan. Ik besef me dat ik Erik, maar ook bepaalde situaties te vaak voor lief heb genomen, terwijl ze allemaal zo waardevol waren. Als ik een avond weg wilde met vriendinnen kon dat altijd. Ik hoefde er niks extra’s voor te regelen, want Erik was thuis, zelfs toen hij al ziek was. Het besef dat spontane uitjes niet meer kunnen kwam al vlot toen een vriendin vroeg of ik mee wilde naar de Ladiesnight in de bioscoop. Voor ik ja kon zeggen moest ik eerst oppas regelen. Op dat soort momenten komt het gemis toch ook weer keihard binnen. Het feit dat je ineens regelmatig afhankelijk bent van andere mensen, die met heel veel liefde voor ons klaar staan. Waarvan ik weet dat ook dat niet vanzelfsprekend is, maar waar ik wel heel erg dankbaar voor ben.

Gemis

Doordat het gemis zo enorm is, ben ik nu de afgelopen maanden waarin hij nog leefde aan het verwerken. Helaas voor mij gebeurd dat verwerken vooral ‘s nachts. Iets waar ik denk ik weinig invloed op kan hebben. Het is me namelijk nog nooit gelukt om van te voren te bedenken waarover ik droom. De afgelopen week ben ik vooral alles aan het herbeleven. Het herbeleven van de ziekenhuisbezoeken, het rotnieuws wat we steeds weer kregen, het vocht in zijn longen en de reis naar het hospice. Hoewel ik er an sich geen slechte herinneringen aan heb, zijn ze vooral pijnlijk en dat maakt dat het herbeleven in dromen het zo ontzettend naar maakt.

Schuldgevoel

Soms voel ik me schuldig. Schuldig dat ik niet gezegd heb dat hij de chemokuren niet had moeten doen, omdat ze de tijd die we samen hadden, achteraf gezien, alleen maar korter hebben gemaakt. De kuren deden hem meer kwaad dan goed. Door de kuren verzwakte hij enorm en zelfs in 2021 is hij niet zo zwak geweest als tijdens deze behandelingen. Ik voel me schuldig dat we niet meer uit ons leven hebben gehaald, we niet de mooie reizen hebben kunnen maken die we voor ogen hadden. Ik voel me schuldig dat ik hem, ook al was het onze gezamenlijke beslissing, naar het hospice heb gestuurd, waar hij eigenlijk helemaal niet wilde zijn. Ik voel me schuldig dat ik hem daar die eerste avond en nacht alleen liet, omdat ik ook aan de kinderen dacht. Schuldig om het feit dat ik, nadat ik hem ‘s avonds probeerde te bellen, niet via de verpleegkundige heb benaderd. Wat als ik dat wel had gedaan, dan had ik zijn stem nog kunnen horen voordat hij daadwerkelijk wegzakte die nacht.

Gemis

Het schuldgevoel en de wat als komen 2 maanden na zijn overlijden nog steeds keihard binnen. Dat je iemand kunt missen na een overlijden dat wist ik. Dat heb ik helaas al meerdere keren mogen ervaren. Maar het gemis van je partner waar je 24/7 mee samen leeft, zeker de laatste 7 maanden van zijn leven, is zo hartverscheurend, dat ik zelf soms schrik van hoeveel ik van hem hou en hoeveel ik er voor over zou hebben om hem hier weer bij me te hebben, in levende lijve en niet in as.

Trots

Ondanks het grote gemis, ben ik ook ontzettend trots op hoe de kinderen het doen. Het is fijn om te zien dat ze het op school naar hun zin hebben en het beter doen dan op de vorige school. Het is niet altijd fijn om thuis te zijn waar het verdriet nog regelmatig de boventoon voert. Desondanks proberen zij er met elkaar, maar ook met mij het beste van te maken. Ik ben ook trots op mezelf, dat ik nog overeind sta, dat ik mijn grenzen nog steeds goed aan kan geven. Trots dat ik om hulp heb gevraagd, ook al voelt dat nog niet heel fijn. Ik ben trots op het feit dat we het redden met zijn drieën, ook al is dat met enige regelmaat toch best wel zwaar.

Volg me ook op Facebook, Instagram en Pinterest